Samen op weg… verbonden met mensen dichtbij en veraf

 

 

23 november: het was een gewone zaterdagnamiddag voor velen maar voor onze vormelingen was het toch wel even spannend. De eerste vormselbijeenkomst stond op het programma en ze wisten niet goed wat ze mochten verwachten. Ze waren - op één na - alle 80 op het appèl. Alvast een goede start.

 

Ook voor de catechisten was het spannend. Het was de eerste activiteit van onze vernieuwde aanpak. Dit jaar niet langer drie groepjes, maar één groep… net zoals onze vroegere drie parochies sinds ruim een jaar 1 parochie vormen. Wat zou het worden? De wat onzekere blik maakte al snel plaats voor een glimlach, het viel allemaal reuze mee. Het werd een mooie zaterdagnamiddag.

 

Vier haltes

 

De groep werd in vier groepjes ingedeeld. Via een doorschuifsysteem bezocht elk groepje vier haltes. Bij Katia en Liliane stonden we even stil bij de betekenis van het vormsel. Heel belangrijk dit te weten als we ervoor kiezen ons te laten vormen. Bij Caroline keken we al vooruit op de viering ’s avonds. We mochten o.a. schuldbeden en voorbeden schrijven.

 

Bij Doretti en Carmino mochten we ons aan elkaar voorstellen: heb je broers of/en zussen, wat wil je later worden, wat is je lievelingskleur, waar ben je goed in, waarom wil je gevormd worden?. Onze vormelingen komen uit 16 verschillende scholen en niet iedereen kent elkaar. Er werd dan ook heel aandachtig naar elkaar geluisterd. Dan zochten we wat het verhaal van de talenten in het evangelie voor ons kon betekenen. Al vlug werd duidelijk dat ieder minstens één talent, één mogelijkheid heeft: je hebt een hart dat voor anderen kan openstaan.

 

We hadden ook twee gasten in ons midden: Rebecca en Joke. In een vierde halte vertelden zij aan de hand van beeldmateriaal heel enthousiast over Afopadi.

 

 

Afopadi

 

Afopadi wordt ons solidariteitsproject tijdens de vormselvoorbereiding. We vinden het trouwens belangrijk om als christen solidair te zijn met mensen dichtbij en veraf.

 

Afopadi is in Guatemala actief op het gebied van gezondheidszorg, landbouw en vorming. Kinderen staan hier centraal. Rebecca en Joke vertelden ons hoe we ons steentje konden bijdragen voor deze kinderen. Door rostjes te sparen, kunnen we nu meehelpen met vier projecten:

1. toiletten bouwen waarvoor geen water nodig is

2. energiezuinige ovens maken die veel minder brandhout nodig hebben

3. een fonds oprichten voor studiebeurzen, zodat de kinderen kunnen verder studeren na hun twaalfde levensjaar

4. afgesloten waterputten in de grond steken zodat de mama’s en hun kinderen geen uren per dag meer moeten heen en weer lopen om water te halen.

 

Zo kunnen wij onze leeftijdsgenoten in Guatemala helpen om een beter leven en toekomst op te bouwen!

 

We hebben een ‘rostjeston’ waar onze vormelingen bij elke activiteit hun verzamelde rostjes kunnen instoppen. Waarschijnlijk wordt dit niet zo moeilijk… de rostjes van 1 en 2 cent worden niet immers meer aanvaard in onze winkels, maar wel bij ons.

 

Viering

 

Om 16u was er tijd voor een wafeltje en een fruitsapje. Dan richting Sint-Pieter in de bandenkerk. Met Steve aan het orgel oefenden we enkel liedjes die we zullen zingen tijdens onze vormselviering. Tijdens elke vormselactiviteit zal er zo’n zangstonde zijn.

 

De ouders kwamen tegen 17u aan in de kerk. Zij sloten aan voor de eucharistieviering. Tijdens de viering luisterden we naar het verhaal van David. Of beter: we keken er ook naar want het werd heel overtuigend door een aantal vormelingen uitgebeeld. Petra had dit met hen vooraf ingeoefend.

 

De profeet Samuel zocht in naam van God onder de zonen van Isaï een koning. Isaï stelde al zijn zonen voor: de ene zoon was uiterst slim, een ander handig, nog een ander welbespraakt… ieder was wel ergens heel goed in. Maar geen van deze zonen vond Samuel geschikt om koning te worden. Isaï had echte nog een zoon, de jongste. De jongen noemde David en was een herder. Deze was wel geschikt want Samuel zag dat hij een groot hart had en goed voor de schapen zorgde ook al oogde hij nog heel jong en onervaren. Trouwens, God kijkt niet naar het uiterlijk, maar naar het innerlijke.

 

Dit verhaal sloot mooi aan bij het verhaal van de talenten die we in de namiddag hadden gehoord. God beoordeelt ook ons niet op het uiterlijke, maar wel op wat leeft in ons.

 

Rebecca en Joke stelden ook aan de ouders kort ons solidariteitsproject voor. En rostjes konden gegeven worden tijdens de omhaling. Hoeveel we inzamelden, houden we liever nog even geheim… wel kunnen we zeggen dat er niet alleen rostjes in de mandjes te vinden waren.

 

Op het einde van de viering werd elke vormeling bij naam geroepen. Elk kreeg een lichtje dat door mama of papa ontstoken werd. Al vlug stond een grote groep vooraan bij het altaar en zag je een veelheid aan lichtjes. ‘This little light of mine, I gonna let it shine’ zongen alle vormelingen heel toepasselijk… en samen met de ouders duimen we dat het licht van hun hart stralen mag voor velen dichtbij en veraf.

​